اثر سایتوتوکسیسیتی و بازدارندگی پیروکسیکام بر فعالیت ماتریکس متالوپروتئینازها در مقایسه با دیکلوفناک و دگزامتازون

سابقه و هدف: نظر به نقش ماتریکس متالوپروتئینازها (mmps) در فیزیوپاتولوژی بسیاری از بیماری های التهابی نظیر آرتریت روماتوئید و انواع بدخیمی ها، در این مطالعه تأثیر پیروکسیکام در مقایسه با سایر ترکیبات ضدالتهابی استروئیدی و غیراستروئیدی بر فعالیت ماتریکس متالوپروتئینازها بررسی شده است. مواد و روش ها: در این مطالعه از روش زایموگرافی و سایتوتوکسیسیته سلولی بهره گرفته شد؛ به میزان 10 تا 200 میکروگرم در میلی لیتر از ترکیبات دگزامتازون، دیکلوفناک و پیروکسیکام به محیط کشت سلول های فیبروسارکوما (wehi 164)، با توجه به توانایی این سلول ها در تولید میزان بالای آنزیم mmps اضافه شد. یافته ها: براساس یافته های این تحقیق مشخص گردید که کلیه این ترکیبات توانائی کاهش فعالیت ماتریکس متالوپروتئینازها را دارا می باشند. از طرفی با بررسی اثرات سایتوتوکسیسیته سلولی دو دسته ترکیبات استروئیدی و ضدالتهابی غیراستروئیدی (دگزامتازون، دیکلوفناک و پیروکسیکام) مشخص گردید که پیروکسیکام سمیت به مراتب کمتری نسبت به دیکلوفناک دارا می باشد؛ به طوری که مقایسه حداقل مقدار داروی لازم برای کشتن پنجاه درصد سلول ها، برای دیکلوفناک حدود بیست میکروگرم بر میلی لیتر و برای دگزامتازون و پیروکسیکام حدود هشتاد میکروگرم بر میلی لیتر می باشد. این در حالی است که دیکلوفناک در مقادیر بالاتر از سمیت بیشتری نسبت به دو ترکیب دیگر برخوردار است؛ به طوری که اثرات ناخواسته فراوانی نظیر جلوگیری از پرولیفراسیون سلولی و مرگ آن را موجب می گردد. از طرفی مقادیر بالای دگزامتازون و پیروکسیکام سمیت به مراتب کمتری را نشان داده اند. همچنین بر مبنای یافته های مذکور سایتوتوکسیسیته این ترکیبات با کاهش فعالیت ماتریکس متالوپروتئینازها هم خوانی دارد. نتیجه گیری: با در نظر گرفتن یافته های فوق می توان با تنظیم مقدار داروی مورد نیاز در جهت تعدیل بیان و فعالیت ماتریکس متالوپروتئینازها نسبت به تجویز دوز مناسب و تصحیح شرایط اقدام نمود.